یاد، داشت

چیزی مثل تریدید باعث میشه بین هر خطی از جمله هام دقیقه های زیادی رو صبر کنم و تجسمشون کنم ،از دونه به دونه اتفاقات زندگیم لذت میبرم و تجربش رو بی قیمت میدونم ولی شب که میشه یه تریلی انگار از روم رد شده ،روزها هم تو روی مستری ها لبخند میزنم و حالشونو میپرسم به حرف همشون گوش میدم ریز به ریزه کلماتشون،خشمشون،نفرتشون،شهوتشون،دوست معشوقشون و.اگه بخوام جمع بندی کنم احساس میکنم باید در جواب برگردیم به غریضمون  ،

قبل از اینکه عنوان رو بنویسم(چیزی هم به ذهنم نمیاد)میخوام بگم نمیدونم چی میخواد از آب در بیاد  ،اره اصلا همینو عنوانش میکنیم.

زانوهاشو به زمین زده بود و گوششو چسبونده بود به زمین که زیر قفسه ها رو خوب ببینه ،دنبال یه چیزی میگشت ،تو اون حالت بود که یه نفر خیلی یهو عکسی رو تو گوشیش گرفت جلوی چشماش ،دیگه نفهمید چی شد .

غم عمیقی رو با خودم تا ماشین کشوندم و با هم سوار ماشین شدیم ،پیاده شدم در حیاط رو باز کردمو اومدم داخل ،پنجره رو کنار زدمو کلید در رو برداشتمو و در خونه رو باز کردم ،تو اون تاریکی در یخچالو باز کردمو بدون اینکه حتی نگاه کنم زود بستم ،اومدم سمت اتاقمو الان دو ساعتی میشه که زانوهامو رو به بالا جمع کردمو دارم فکر میکنم چطور بگم که صدای ساعت تو گوشه چپمه و صدای بخاری تو گوش راستمو چشام به پرده زل زدن ،حس میکنم عاری از هر گونه تفکر و ایده ام حتی برای چرخوندن گردن و نگاه کردن ،نه این مرگ نیست این یه دلتنگیه عمیقه که یادم میاره احساس عاقلانه ترین تصمیمه،اینکه خودتو توش رها کنی ،مثل آهسته افتادن لذت بخشه.دیشب خیلی فکر کردم به دلتنگی به تو  و اپلود این مطلب رو به امروز موکول کردم ،احساسم نسبت به خودم تو زمینه ی تصمیم گیری هام و عمل به اونها اینطوریه که هر چقدر ریاضی وار با مسائل کنار میام همونقدر با دیدن یه عکس بهم میریزم  

دلتنگیم انقدری بزرگ بود که بخوام زنگ بزنم یا پیامک بدم ،نمیدونم شاید بعد ها پشیمون بشم ولی انجام ندادن این کار تو این لحظه بهترین کار ممکنه .تولدت و تبریک میگم چون با وجود اینکه نیستی و ماه هاست ازت بی خبرم ولی یه پارت از زندگیم بودی که براش و برات احترام زیادی قائلم.